W takim przypadku ryzyko urodzenia dziecka z zespołem Downa występuje przy każdej ciąży, choć nigdy nie jest 100 proc. Najtrudniejszy z punktu widzenia poradnictwa genetycznego jest przypadek obecności u jednego z rodziców translokacji pomiędzy dwoma chromosomami 21, 21 -t (21; 21).
Wstęp Rozdział 1 Rodzina jako środowisko wychowawcze Pojęcie rodziny i jej funkcje ………6 Postawy rodzicielskie ………11 Rodzina a wychowanie dziecka niepełnosprawnego………15 Pomoc rodzinom dzieci niepełnosprawnych………17 Rozdział 2 Ogólne zagadnienia dotyczące niepełnosprawności Rodzaje i przyczyny niepełnosprawności umysłowej………20 Charakterystyka dzieci z zespołem downa………22 Metody terapii wspomagania rozwoju u osób z zespołem downa ………25 Grupa rówieśnicza a dzieci z zespołem downa……….28 Rozdział 3 Metodologia badań własnych Cel i problematyka badań ………32 Metody, techniki i narzędzia badawcze ………33 Organizacja i przebieg badań własnych………36 Rozdział 4 Analiza wyników badań własnych Charakterystyka badanej grupy………38 Stopień akceptacji niepełnosprawności osób z zespołem downa w opinii badanych grup……….42 Wiedza grup badawczych na temat zespołu downa ………48 Stopień akceptacji dziecka z zespołem downa przez zdrowe rodzeństwo……….52 Stopień samodzielności dzieci z zespołem downa w rodzinie i szkole w opinii badanych grup ………54 Profilaktyka badań prenatalnych w opinii matek dzieci z zespołem downa………56 Rola wsparcia instytucji i najbliższych w opinii matek dzieci z zespołem downa i pedagogów szkolnych………57 Podsumowanie………60 Bibliografia………62 Spis źródła internetowe Spis tabel Spis rycin Spis diagramów Aneksy Pobrań : 8 Pobierz, wysyłając SMS o treści pod numer 92505 Wpisz otrzymany kod : Po wpisaniu kodu, kliknij "Pobieram PDF/DOCX", pobieranie rozpocznie się automatycznie Koszt 25 zł netto | 30,75 zł brutto
BARTŁOMIEJ SKOWROŃSKI Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie UWARUNKOWANIA POWODZENIA SZKOLNEGO DZIECI Z ZESPOŁEM DOWNA Celem artykułu jest przedstawienie… Aktywność fizyczna w rozwoju i rehabilitacji dzieci z zespołem DownaCzy aktywność fizyczna w postaci nauki pływania oraz pływania jest dobrym wyborem dla osób z zespołem Downa?Czym jest zespół Downa? Zespół Downa to najczęściej występujące zaburzenie genetyczne spowodowane trisomią 21 pary chromosomów i charakteryzuje się niepełnosprawnością intelektualną, specyficznym wyglądem oraz szeregiem deficytów wad wymowy, wiotkością mięśni, hipotonią (niskie napięcie mięśniowe) oraz dodatkowymi schorzeniami współwystępującymi jak np. wady serca, cukrzyca, nadwaga lub epilepsja. Aktywność fizyczna dzieci z zespołem Downa jest niezbędna w procesie rehabilitacji. Elżbieta Szymańska oraz Zofia Bońkowska przeprowadziły badania, w których skupiły się na sprawności motorycznej dzieci z zespołem Downa. Analiza wyników wykazała, u wszystkich dzieci opóźnienie umiejętności motorycznych z towarzyszącymi nieprawidłowymi wzorcami lokomocji i postawy oraz istotę wczesnej i wieloprofilowej rehabilitacji tych dzieci, która umożliwia poprawę funkcji motorycznych oraz osiągnięcie optymalnego poziomu rozwoju umysłowego, społecznego i emocjonalnego. Badania Aleksandry Sadziak oraz Marty Wieczorek również skupiły się na sprawności motorycznej dzieci z zespołem Downa i podkreślają, że aktywność fizyczna oraz podnoszenie sprawności motorycznej u tych osób jest niezbędnym elementem procesu rehabilitacji co pozytywnie wpływa nie tylko na poprawę funkcjonowania, ale również na ich zdrowie. Wyróżnia się wiele form rehabilitacji zwiększających aktywność fizyczną jak hipoterapia, fizjoterapia czy metoda ruchu rozwijającego Metodą Weroniki Sherborne. Woda również jest idealną formą rehabilitacji. Angażuje dużą ilość mięśni, a w przypadku niskiego napięcia, wzmacnia ich siłę. Podczas pływania dzieci rozwijają obustronną koordynację oraz wzmacniają mięśnie grzbietu. Dodatkowo duża aktywność fizyczna zmniejsza ryzyko otyłości, która bardzo często występuje u osób z zespołem Downa. W przypadku zajęć grupowych dzieci z zespołem Downa podczas zabaw w wodzie integrują się z rówieśnikami, co dla nich nie jest łatwe z powodu utartych stereotypów i niechęci społeczeństwa wobec osób z niepełnosprawnością. Osoby z zespołem Downa często osiągają wiele sukcesów trenując różne dyscypliny sportowe w tym pływanie. Przykładem i wzorem do naśladowania jest Jakub Kmiecik- 21 letni mężczyzna z zespołem Downa, który w 2017 roku reprezentował nasz kraj w Mistrzostwach Europy w pływaniu osób z zespołem Downa we Francji. W krotoszyńskiej gazecie można przeczytać o wielu sukcesach Jakuba, w tym o zdobyciu ośmiu srebrnych medali w kategorii open podczas Mistrzostw pływackich młodzieży z zespołem Downa w Słowacji. Jak widać pływanie świetnie wpływa na rozwój i funkcjonowanie osób z zespołem Downa oraz zdobywają przy tym nowe umiejętności, zwiększają poczucie własnej wartości oraz zawierają przyjaźnie. Bibliografia: Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10 A. Sadziak, M. Wieczorek, Sprawność motoryczna osób z zespołem Downa jako element ich rehabilitacji, Med. Rehabil., AWF Kraków 2017 E. Szymańska, Z. Bońkowska, Zaburzenia motoryczne u dzieci z zespołem Downa z uwzględnieniem dodatkowych czynników obciążających rozwój, Przegląd Medyczny Uniwersytetu Rzeszowskiego, Rzeszów 2005 Koniecznie poznaj nas i przekonaj się, że Szkoła Pływania "Jak Pływać" to coś więcej!Szkoła Pływania "Jak Pływać" - nauka pływania w Poznaniu i Środzie Wlkp.
"W POLSCE LECZY SIĘ ZESPÓŁ DOWNA - WYKREŚLAJĄC Z LISTY NIEPEŁNOSPRAWNOŚCI". Dziecko z zespołem Downa w szkole masowej. Podsumowanie roku…czyli co się nie zmieniło w tym roku “Zmieniając edukację we włączenie osób z niepełnosprawnością” Pani Olu DZIĘKUJĘ…i wiem, że to za mało! Orzecznictwo to masakra i tortury dla
Osoby z trisomią 21. rozwijają się wolniej, szczególnie jeśli chodzi o rozwój mowy. Charakterystyczną cechą rozwoju dzieci z zespołem Downa są okresy szybkiego i wolnego rozwoju umysłowego, dlatego w zespole Downa wyróżnia się trzy stadia rozwojowe: między 4. i 6. rokiem życia, który odpowiada wiekowi umysłowemu około 18 miesięcy u zdrowego dziecka; pomiędzy 8. i 11. rokiem życia porównywalny z wiekiem 30 miesięcy; między 12. i 17. rokiem życia, który odpowiada wiekowi 48 miesięcy. Początkowo dziecko rozwija się w tempie podobnym do zdrowego niemowlęcia, spowolnienie rozwoju motorycznego następuje w wieku 4–6 miesięcy, gdy zaczyna uczuć się siadać bez pomocy. Dzieci te mają bowiem trudności z koncentracją uwagi, czego nauka siadania wymaga. Następnie, mniej więcej w 9.–11. miesiącu życia, obserwuje się gwałtowny wzrost tempa rozwoju, dziecko zaczyna się bawić, a zabawa polega na badaniu przedmiotów poprzez branie ich do rąk, przekładanie, wkładanie do buzi, uderzanie. Potem rozwój znów ulega spowolnieniu, ponieważ maluch ma trudności z przetwarzaniem informacji wyłaniających się z zabawy, np. nauczeniem się, że można coś włożyć do garnuszka, a potem z niego wyjąć. Jest to w przybliżeniu okres między 10. a 13. miesiącem życia. Większość dzieci z zespołem Downa przyswaja sobie na początku 2. roku życia pierwsze 3–4 słowa. Zaczynają wykazywać też proste kojarzenie w wypełnianiu zadań – pociągają za sznurek, żeby coś otrzymać. Maluchy odkrywają przez zabawę nowe sposoby kontaktu ze światem. Naśladują proste czynności, do tego jednak muszą rozszerzyć pamięć i zakres uwagi, czyli muszą być świadome kilku rzeczy na raz. Dla wielu jest to barierą, ponieważ osoba z trisomią 21 nie potrafi analizować zadań, nie robi planu dalszego działania i nie wiąże jego kolejnych etapów w całość. Stąd dzieci są w stanie pokonać kolejne stadia rozwoju zabawy, ale w każdym ze stadiów bawią się w tej samej kolejności i nie tworzą innych odmian czy wariantów kolejności czynności. Wiek między 18. a 24. miesiącem to okres poważnego zastoju. Dużo czasu zajmuje dzieciom rozwój mowy, przy czym chłopcy mają większe trudności niż dziewczynki. Zauważalne postępy mają miejsce dopiero w wieku 5–6 lat, ale mimo opóźnienia mowy, dziecko staje się coraz bardziej samodzielne i daje sobie radę w sytuacjach towarzyskich, ponieważ wykorzystuje do kontaktu z otoczeniem gestykulację, mimikę i prewokalne formy kontaktu. Największy problem stanowi koordynacja wzrokowo-ruchowa, czyli jeśli impulsy pochodzą z różnych zmysłów, dziecko ma problemy z łączeniem i koordynowaniem informacji. Natomiast rozwój społeczny, kontakty z ludźmi, samodzielność i umiejętność podtrzymywania relacji jest u tych dzieci bardziej rozwinięta, niż wskazywałby na to poziom rozwoju umysłowego. Stąd w większości przypadków wiek społeczny jest stosunkowo najwyższy, nieco niższy jest wiek umysłowy, zaś najniższy jest wiek określający poziom rozwoju mowy. Zachowania szkolne zależą od charakteru dziecka, stopnia upośledzenia, zachowania i zdolności innych dzieci. Przy czym najlepiej jeśli w klasie możliwości intelektualne dzieci są podobne, ponieważ daje to poczucie bezpieczeństwa. Dobrze wyprowadzone dziecko z zespołem Downa jest miłe, pogodne, przychylne dla otoczenia, ma wysoce rozwiniętą inteligencję emocjonalną, okazuje przywiązanie do bliskich, rodziny i przyjaciół. Teraz już wiedzą, że każda osoba z zespołem Downa to indywiduum. I jej możliwości poznawcze też są indywidualne. - Nieraz spotykamy się z rodzicami Downów ze wsi czy małych miejscowości. Są zdziwieni: jak to, macie większe możliwości, dostęp do rehabilitacji, a wasze dzieci nie są bardziej rozwinięte - wyjaśnia Ewa. W najnowszych badaniach dominuje pogląd, iż na rozwój komunikacji międzyludzkiej wywierają wpływ przede wszystkim takie czynniki, jak: ogólny rozwój jednostki (intelektualny, emocjonalny, społeczny); jej możliwości poznawcze i jej własna aktywność; wpływ najbliższego otoczenia. W przypadku dzieci z zespołem Downa nieprawidłowości mogące wystąpić w obrębie każdego z powyższych czynników skutkują opóźnieniem w rozwoju mowy oraz zaburzeniami w komunikacji językowej. U dzieci tej grupy obserwuje się niepełnosprawność intelektualną różnego stopnia oraz specyficzny profil poziomu rozwoju i przebiegu procesów poznawczych (Zasępa 2008). Stwierdza się także swoistą budowę oraz funkcjonowanie ośrodkowego układu nerwowego ( niedorozwój płatów czołowych, pnia mózgu i móżdżku, słabe zróżnicowanie zakrętów i bruzd kory mózgowej, jej ścienienie, zwolnione tempo mielinizacji szlaków piramidowych). Patologią w zakresie struktury i funkcji mózgu tłumaczy znaczne opóźnienie i zaburzenie wzorców w motoryce spontanicznej, upośledzoną koordynację ruchową i przetrwałe odruchy pierwotne (często do końca pierwszego roku życia). Dodatkowym problemem pogłębiającym trudności rozwojowe jest wolniejsze kształtowanie się pamięci krótkotrwałej. Zasadniczy wpływ na rozwój możliwości werbalnych mają notowane w tej grupie zaburzenia zmysłów, w tym szczególnie słuchu (występują u od 38% do 78% dzieci z ZD) i wzroku (diagnozowane u większości dzieci z ZD - 60-69%, przy czym liczba dysfunkcji rośnie wraz z wiekiem. Najczęściej są to wady refrakcji, zez i oczopląs). Istotne dla przebiegu i jakości komunikacji są nieprawidłowości w uwarunkowaniach anatomicznych i strukturalnych, widoczne również w obszarze ustno-twarzowym. Wielu autorów za jeden z podstawowych czynników rzutujących na przebieg rozwoju mowy uważa hipotonię (Kaczmarek 2008). Obniżone napięcie mięśniowe spowalnia rozwój psychomotorycznych dziecka i w sposób bezpośredni upośledza funkcjonowanie aparatu artykulacyjnego (wiotki język, hipotoniczne wargi, mięśnie twarzy), utrudniając prawidłowe ssanie i połykanie oraz negatywnie wpływając na budowę układu stomatognatycznego. Obniżone napięcie mięśniowe w obrębie mięśni oddechowych i fonacyjnych utrudnia przy tym swobodne wytwarzanie dźwięków mowy. Proces oddychania zdaniem wielu autorów (Kaczan 2006; Regner 2008) zaburza hyperlordoza szyjna i kifoza piersiowa, charakterystyczna dla dzieci z zespołem Downa. Obserwowana u wielu tendencja do oddychania torem ustnym wynika z wielu przyczyn, anatomicznych, np. z niedorozwoju zatok i przewodów nosowych, powiększonych gruczołów chłonnych i migdałków oraz trzecim migdałkiem. Utrwalana jest w wyniku częstych infekcji górnych dróg oddechowych. Spowolnienie rozwoju mowy i późniejsze problemy artykulacyjne wynikają także z wad i anomalii w budowie głowy (małogłowie, spłaszczenie głowy, skrócenie kanałów słuchowo-oddechowych, wady budowy ucha, małe kości szczęki, słabo wykształcone zatoki oboczne nosa, które łatwo ulegają zablokowaniu). Charakteryzując zaburzenia ustno-twarzowych notowane w tej grupie zwraca się uwagę na nieprawidłowości w obrębie środkowej części twarzy ( niedorozwój 1/3 twarzoczaszki: mały, płaski nos, szczęka hipoplastyczna, wąskie nozdrza tylne, cienka i mało aktywna warga górna), w części dolnej (hipotonia mięśni ust, usta otwarte, z wywiniętą wargą dolną, żuchwa przesunięta z powodu hipotonii mięśni skroniowych i żwaczy oraz mięśni języka w dół i do przodu) oraz w jamie ustnej (wiotki język wysunięty do wargi dolnej, liczne anomalie zębowe, wąskie, często nadmiernie wysklepione podniebienie twarde, podniebienie miękkie hipotoniczne i niewydolne). Zwraca się także uwagę na różnice w usytuowaniu krtani (zbyt wysokie) oraz w budowie i funkcjonowaniu strun głosowych. Biorąc pod uwagę wielość czynników, które zaburzają bazę, na której kształtują się możliwości językowe dziecka z Downa, podkreśla się, iż opóźnienia w rozwoju mowy i jej późniejsze zaburzenia są na ogół poważniejsze, niż można byłoby przewidzieć na podstawie ogólnego rozwoju poznawczego dziecka. Trudno jest przewidzieć, jaki poziom możliwości komunikacyjnych osiągnie dziecko, gdyż zależne jest to od wielu czynników ( rozwój intelektualny, ogólny stan zdrowia, wpływ środowiska). Zdarza się, że wypowiedzi są niezrozumiałe nawet dla najbliższych, sprowadzone do elementów prozodycznych. W innych przypadkach osoba z zespołem Downa formułuje wypowiedzi niewiele różniące się od wypowiedzi rówieśników. Trudności w rozumieniu wypowiedzi osób z tym zespołem zaburzeń wynikają przede wszystkim z zaburzeń artykulacji, fonacji (głos chrypliwy, dysfonia, załamania głosu) oraz zaburzeń płynności mowy. Literatura: Wczesna interwencja i wspomaganie rozwoju u dzieci z chorobami genetycznymi, red. T. Kaczan, R. Śmigiel, Kraków 2012. Wspomaganie rozwoju dzieci z zespołem Downa – teoria i praktyka, red. Kaczmarek, Kraków 2008. Minczakiewicz: Zespół Downa, Gdańsk 2010. E. Zasępa: Psychospołeczne funkcjonowanie osób z zespołem Downa, Kraków 2008. Istotnym aspektem w diecie dziecka z zespołem Downa jest ilość, ale także rodzaj spożywanych tłuszczów. Dzieci z trisomią 21 dużo bardziej niż pozostałe narażone są na ryzyko wystąpienia otyłości oraz chorób z nią związanych w wieku dorosłym 12-14, 22. Zwiększenie tego ryzyka wiąże się z nieprawidłowościami

Przyczyną powstania zespołu Downa jest nadprogramowy chromosom lub dodatkowy jego fragment w 21 parze chromosomów. Jest to wada genetyczna powodująca szereg nieprawidłowości i objawów, które wpływają na rozwój dziecka i jego funkcjonowanie w życiu dorosłym. Zespół Downa i jego objawy po raz pierwszy opisał w XIX wieku angielski lekarz John Langon Down, który obserwował dziewięć osób, podobnych do siebie pod względem wyglądu i zachowania. Jak dotąd nie wiadomo, co powoduje tę wadę, natomiast objawy zespołu Downa są już dobrze poznane. Spis treści: Czym jest zespół Downa? Przyczyny zespołu Downa Zespół Downa – objawy Zespół Downa – kto jest narażony? Czy zespół Downa jest dziedziczny? Częstość występowania zespołu Downa Jak rozpoznaje się zespół Downa? Leczenie zespołu Downa Rozwój dziecka z zespołem Downa Co to jest zespół Downa? Zespół Downa jest wrodzonym zespołem wad uwarunkowanych genetycznie. Dzieci urodzone z zespołem Downa odznaczają się charakterystycznym wyglądem i niepełnosprawnością intelektualną o różnym nasileniu. Występujące w zespole Downa wady (w tym zaburzenia w budowie i funkcjonowaniu różnych narządów) są skutkiem nieprawidłowej liczby chromosomów. Zespól Downa nazywany jest trisomią 21, gdyż bardzo często w 21 parze chromosomów u dziecka, zamiast dwóch, występują trzy chromosomy lub fragment dodatkowego chromosomu. Niegdyś wada ta nazywana była mongolizmem, ale obecnie nie używa się już tego terminu i uważa się go za dyskredytujący. Przyczyny zespołu Downa Zespół Downa najczęściej powstaje, gdy podczas tworzenia się komórek płciowych (komórki jajowej lub plemnika) nie rozdziela się 21 para chromosomów – dochodzi do tzw. aberracji chromosomalnej. Można to sobie wyobrazić tak: do 21 pary chromosomów „przyczepia się’’ wówczas trzeci, nadliczbowy (lub jego fragment). Bardzo prosto wyjaśnia to ta animacja: Istnieją różne formy przyczyn kształtujących zespół Downa: pełna trisomia 21 – gdy wszystkie komórki organizmu zawierają dodatkowy chromosom 21. trisomia mozaikowa – gdy tylko część komórek zawiera dodatkowy chromosom 21. trisomia translokacyjna – gdy dodatkowy materiał chromosomu 21 jest połączony z innym chromosomem. trisomia duplikacyjna – gdy dochodzi do podwojenia segmentu chromosomowego w obrębie pojedynczego chromosomu 21. Zespół Downa – objawy U dzieci z zespołem Downa obserwuje się szereg cech fizycznych związanych z trisomią chromosomu 21. Należą do nich: nietypowy kształt uszu (małe, nisko osadzone, czasami nie ma płatka ucha), spłaszczona twarz i nos, krótkie i szerokie dłonie, krótsze piąte palce u dłoni, mniejsza głowa w momencie narodzin, skośnie i szeroko ustawione oczy, białe plamki na tęczówce, duża przerwa między paluchami a drugimi palcami stóp, głębokie zmarszczki na skórze podeszew stóp, niewielkie łukowate wygięte podniebienie, duży pomarszczony język. Poza widocznymi cechami fizycznymi dziecko z zespołem Downa może mieć także inne nieprawidłowości: obniżone napięcie mięśniowe, przepuklinę pępkową, niedrożność jelit, nieprawidłowo zbudowaną miednicę, powiększoną okrężnicę (odcinek jelita grubego), wrodzoną wadę serca (wspólny kanał przedsionkowo-komorowy, jak również ubytek w przegrodzie międzyprzedsionkowej i międzykomorowej oraz przetrwały przewód tętniczy), jedno- lub obustronny brak jednego żebra, wady wzroku (krótkowzroczność, zez), niedoczynność tarczycy, zaburzenia słuchu (niedosłuch). Nie u wszystkich dzieci z zespołem Downa występują wszystkie te objawy. Jednak wszystkie maluchy z trisomią 21 chromosomu mają deficyty intelektualne (niepełnosprawność intelektualna od stopnia lekkiego do umiarkowanego) i nie rozwijają się prawidłowo. Później siadają, wstają i zaczynają chodzić, z opóźnieniem zaczynają mówić, mogą mieć wady wymowy, które wynikają z obniżenia sprawności fizycznej i intelektualnej, z zaburzeń w rozwoju zmysłowym, z nieprawidłowości w budowie aparatu mowy, jak i z zaburzonego rozwoju społeczno-emocjonalnego. Zespół Downa – kto jest narażony? Nieliczni rodzice są nosicielami zmian chromosomowych, zwiększających prawdopodobieństwo, że ich dziecko będzie miało zespół Downa. Ryzyko ocenia się po zbadaniu kariotypu. Choć 80 proc. dzieci z zespołem Downa rodzą matki poniżej 35. roku życia (bo właśnie one rodzą dzieci najczęściej), ryzyko jego wystąpienia wzrasta wraz z wiekiem matki i wynosi: w wieku lat 20 – 1:1668 w wieku lat 30 – 1:952 w wielu lat 40 – 1:106 w wieku lat 50 – 1:11 Obecnie uważa się, inaczej niż do niedawna, że także wiek ojca może wpływać na zwiększenie prawdopodobieństwa urodzenia się dziecka z zespołem Downa – im starszy ojciec, tym większe ryzyko powstania wady. Czy zespół Downa jest dziedziczny? Tak, wtedy, gdy jedno lub dwoje rodziców ma zespół Downa. Jednak mężczyźni obarczeni trisomią 21 chromosomu mają poważne problemy z płodnością i bardzo rzadko zostają ojcami, więc dziedziczony zespół Downa zdarza się najczęściej, gdy obarczona nim jest matka. Zespół Downa może być dziedziczony również wtedy, gdy jedno z rodziców ma translokację – choć sam jest zdrowy/zdrowa, wszystkie jego/jej komórki rozrodcze są nieprawidłowe. U takiej pary każda ciąża wiąże się z podwyższonym ryzykiem zespołu Downa u dziecka. Jeśli oboje rodzice mają prawidłową liczbę chromosomów, a ich pierwsze dziecko urodziło się z zespołem Downa, nie oznacza to, że kolejne też będzie obarczone wadą. Warto jednak w takiej sytuacji wykonać badania genetyczne, które wykluczą lub potwierdzą translokację w komórkach rozrodczych rodziców. Częstość występowania zespołu Downa Częstość występowania zespołu Downa szacuje się na 1:800 – 1:1000 przychodzących na świat dzieci (dane za WHO). Zespół Downa występuje na całym świecie, we wszystkich grupach etnicznych i społecznych. Dotyczy zarówno chłopców, jak i dziewczynek. To, że dziecko rodzi się z zespołem Downa, jest naturalnym zjawiskiem, efektem genetycznej ruletki. W okresie prenatalnym występowanie zespołu Downa zdarza się częściej. Aż 1 płód na 80 ciąż jest obarczony tą wadą, jednak większość z nich ulega poronieniu lub obumiera. Tylko co siódme dziecko z trisomią 21 dożywa do porodu. Jak rozpoznaje się zespół Downa? Obecność dodatkowego chromosomu 21 można często rozpoznać już w I trymestrze ciąży dzięki badaniom prenatalnym. Po narodzinach zespół Downa sugerują cechy dziecka, charakterystyczne rysy twarzy. Ostateczną diagnozę stawia się po badaniu kariotypu, nazywanym także badaniem cytogenetycznym. Leczenie zespołu Downa Zespół Downa nie jest stricte chorobą, lecz współwystępowaniem różnych schorzeń. Poszczególne schorzenia są leczone. Istnieje szereg możliwości złagodzenia objawów składających się na ten zespół. Informacje na ten temat można znaleźć w książce „Zespół Downa i medycyna’’ wydanej przez Stowarzyszenie Rodzin i Opiekunów Osób z Zespołem Downa „Bardziej kochani’’. Zespołu Downa jako takiego nie da się wyleczyć. Rozwój dziecka z zespołem Downa Dzieci z zespołem Downa są inne niż dzieci bez dodatkowego chromosomu 21, dlatego tempo ich rozwoju także jest inne. Rozwój dziecka z zespołem Downa zależy zarówno od programu genetycznego, rodzaju wad towarzyszących, jak i od wpływu czynników środowiskowych. Nie da się przewidzieć, jak będzie przebiegał, jednak można zrobić wiele, by dziecko maksymalnie wykorzystało swój potencjał i umiejętności. Konieczna jest bardzo wczesna, intensywna stymulacja i rehabilitacja dopasowane od potrzeb dziecka. Jak rozwijają się dzieci z zespołem Downa: Dzieci z zespołem Downa przechodzą przez te same stadia rozwoju, co wszystkie inne dzieci (np. raczkowanie, stanie, chodzenie itd). Mogą mieć trudności w sferze poznawczej (możliwe zaburzenia orientacji przestrzennej, osłabienie procesu zapamiętywania), prowadzące do różnego stopnia niepełnosprawności intelektualnej. Część dzieci z zespołem Downa jest w stanie nauczyć się czytać, liczyć i rozwiązywać proste zadania. Są i takie, które potrafią o wiele więcej. Niektóre radzą sobie w zwykłych szkołach, inne chodzą do szkół integracyjnych, jeszcze inne do specjalnych. Większość osób z zespołem Downa przez całe życie wymaga pomocy. Jej zakres zależy od stopnia niepełnosprawności. Osoby z zespołem Downa przeważnie są pogodne, empatyczne i ufne. Ludzie z zespołem Downa mają takie same potrzeby jak wszyscy inni: pragną miłości, poczucia bezpieczeństwa i akceptacji. Zespół Downa a długość życia. Dzięki postępowi medycyny obecnie osoby z zespołem Downa średnio dożywają ok. 50 lat, ale zdarzają się też przypadki 60- i 70-latków z zespołem Downa. Jeszcze w latach 50-tych ubiegłego wieku osoby z trisomią 21 dożywały jedynie 20-30 lat. Przeczytaj także: To jest egzamin ze szczerej miłości – Ewa Suchcicka o Natalii z zespołem Downa Gdy rodzi się dziecko z zespołem Downa – rady mam Zespól Downa a wiek rodziców – rozmowa z genetykiem

Funkcjonowanie dziecka z zespołem Downa w środowisku klasy szkolnej jest w dużej mierze uzależnione od charakteru dziecka ,stopnia jego upośledzanie oraz niewątpliwie od składu danego zespołu klasowego, czyli pozostałych dzieci.
Liczba stron: 67 Nazwa Szkoły Wyższej: Wyższa Szkoła Pedagogiki i Administracji Rodzaj pracy: licencjacka Rok oddania: 2010 Zawartość pracy: Spis treści Wstęp Rozdział I. Zespół Downa 1. Ogólne informacje o chorobie 2. Przybliżenie sylwetki dziecka z zespołem Downa 3. Potrzeby rozwojowe Rozdział II. Dziecko z zespołem Downa w przedszkolu 1. Przybliżenie procesu integracji 2. Adaptacja dziecka w przedszkolu 3. Reakcje rówieśników Rozdział III. Indywidualne zajęcia dziecka 1. Specjalistyczne zajęcia z psychologiem 2. Indywidualne zajęcia z pedagogiem 3. Rozwój mowy. Zajęcia z logopedą 4. Wrodzona potrzeba bawienia się Rozdział IV. Co zyskało dziecko z zespołem Downa uczęszczające do przedszkola 1. Stopień samodzielności reprezentowany przez dziecko 2. Szczególne zainteresowania dziecka, które ujawniły się w przedszkolu Zakończenie Bibliografia Wstęp Na przestrzeni wieków zmienił się stosunek społeczeństwa do osób niepełnosprawnych. Ewaluował od pełnej wrogości poprzez izolację jednostek z naruszonym stanem zdrowia i rozwoju, następnie segregację, do wprowadzania w życie idei społecznej integracji osób niepełnosprawnych. Idea osób niepełnosprawnych zrodziła się w latach sześćdziesiątych naszego wieku, jednak jej powszechna akceptacja oraz wdrażanie w życie odbywało się w różnych krajach w różnym tempie. Najwcześniej idea integracji zyskała poparcie w Stanach Zjednoczonych i w niektórych krajach skandynawskich, głównie w Danii i Szwecji, nieco później w Wielkiej Brytanii, we Włoszech, Niemczech i innych krajach. W Polsce zainteresowanie problemami osób niepełnosprawnych wzrosło w latach siedemdziesiątych. Nie zaowocowało to początkowo konkretnymi działaniami społecznymi, ale integracja osób niepełnosprawnych stała się przedmiotem kontrowersyjnych dyskusji, teoretycznych rozpraw i konferencji naukowych. Dopiero w ostatnich latach zaczęły powstawać instytucje kształcenia zintegrowanego, grupy i klasy integracyjne w przedszkolach i szkołach ogólnodostępnych. Celem mojej pracy są rozważania na temat uczęszczania dzieci z Zespołem Downa do przedszkoli integracyjnych. Chciałabym przedstawić w swojej pracy ogromne plusy , które dziecko nabywa w różnych dziedzinach życia w trakcie wieku przedszkolnego uczęszczając do przedszkola, do grupy integracyjnej. Pokazać jak wiele potrafi się dzięki temu nauczyć, co pozwala mu na przeżyciu w łatwiejszy sposób dorosłego życia, które go nie ominie. Głównymi źródłami w mojej pracy jest książka Elżbiety Marii Minczakiewicz „Jak pomóc w rozwoju dziecka z zespołem Downa”, która wyjątkowo przykuła moją uwagę i bardzo mnie zainteresowała. Wykorzystałam również swoje dwu letnie doświadczenie zawodowe, ponieważ mam okazję pracować z dziećmi z zespołem Downa w Przedszkolu nr 5 z Oddziałami Integracyjnymi „Mali Przyrodnicy” jako pomoc pedagogiczna. Na szczególną uwagę zasługują książki Marty Bogdanowicz, Bogusława Kisiel, Marii Przasnyska „Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka”, Anna Smrowska „Snoezelen, nieco inny świat”, oraz z pewnością „Program psychostymulacji dzieci w wieku przedszkolnym z deficytami i zaburzeniami rozwoju” Anny Fraczyk, Katarzyny Krajewskiej. Techniki jakie wykorzystałam w swojej pracy to obserwacja własna oraz literatura. W pierwszym rozdziale chciałam przedstawić ogólne informacje o tej chorobie oraz potrzeby rozwojowe dziecka posiadającego ten zespól ,opisać kształtowanie umiejętności komunikacyjnych. Integracja budzi wiele kontrowersji. Coś nowego, nieznanego zawsze budzi w nas lęk i niepewność. W drugim rozdziale chciałam przybliżyć pojęcie integracji a także zastanowić się czy dzieci niepełnosprawne powinny uczyć razem z pełnosprawnymi? Trzeci rozdział dotyczy indywidualnych zajęć dziecka z zespołem Downa jakie odbywają się w przedszkolu z określoną kadrą pracowniczą. Przedstawia również wrodzoną potrzebę bawienia się dzieci. W rozdziale czwartym poznajemy umiejętności dziecka jakie nabyło w trakcie nauki w przedszkolu oraz jego zainteresowania. W zakończeniu mojej pracy wskazuję na korzyści wynikające dla dzieci z zespołem Downa i ich rówieśników z funkcjonowania w grupach integracyjnych. Uważam, że integracja osób z zespołem Downa z osobami pełnosprawnymi w przedszkolu choć nie zawsze jest pełna to jednak ma bardzo duże znaczenie zarówno dla osób niepełnosprawnych jak i całego społeczeństwa, dlatego też zdecydowałam się między innymi na taki temat mojej pracy licencjackiej. Wdxx.
  • 2ztialgky2.pages.dev/38
  • 2ztialgky2.pages.dev/131
  • 2ztialgky2.pages.dev/219
  • 2ztialgky2.pages.dev/162
  • 2ztialgky2.pages.dev/196
  • 2ztialgky2.pages.dev/382
  • 2ztialgky2.pages.dev/74
  • 2ztialgky2.pages.dev/51
  • 2ztialgky2.pages.dev/154

    • funkcjonowanie dziecka z zespołem downa w szkole